Ontstaansgeschiedenis

Volkier Bentinck maakt kennis met Ita Wegman en met de heil-euritmie in 1937 in Arlesheim, allereerst als patiënt, later doet hij zelf de opleiding tijdens de tweede wereldoorlog in Ascona (Zwitserland) als vervolg op de euritmieopleiding.

Volkier is een onbegrepen telg van het adellijk geslacht Bentinck. Geboren in 1912 in Princenhage (bij Breda) groeit hij op met vier broers en twee zussen in Den Haag. Hier heeft hij nog als jongen op de hof vijver geschaatst met onze latere Koningin Juliana. Zijn vader is eerst verbonden aan de KMA (koninklijke militaire academie) en later opperstalmeester aan het koninklijke hof, zijn moeder stamt uit een Amsterdamse koopman- en bankiersfamilie.
Een belangrijke gebeurtenis in zijn jeugd is het ongeluk dat hij als 10-jarige jongen krijgt waardoor hij bijna een jaar in het ziekenhuis moet blijven en zijn leven lang last houdt van zijn been.
De jonge Volkier is een dromer en heeft moeite met leren. De juiste beroepskeuze die bij hem past is een zoektocht. Hij wordt een kundig automonteur maar past niet in die wereld. Gestimuleerd door zijn vader wordt de jongvolwassene geïntroduceerd in antroposofische kringen om zo gedragen en gestuurd te worden in zijn verdere ontwikkeling. Doordat hij interesse heeft in de wereld van de planten volgt hij vervolgens de opleiding voor biologisch dynamische landbouw en put hij daaruit later ook beelden om de werking van zijn massage te verduidelijken. Zoals ook het paarden fluisterend dresseren dat hij bij zijn vader zag, mogelijk een bodem kan hebben gelegd voor het ontwikkelen van zijn massagetherapie.

1942
Tijdens de oorlog verhuist het kloppend hart van de antroposofie, het Zwitserse Arlesheim en Dornach vanwege oorlogsdreiging naar Ascona en Volkier verhuist mee.
Ita Wegman, de rechterhand van Rudolf Steiner, de meester van de Antroposofie, is daar werkzaam in haar kliniek ‘La Motte’ met inwonende Seelenpflege bedürftige Kinder (kinderen met een verstandelijke beperking). In 1942 stelt Ita Wegman de 30-jarige Volkier onverwachts en met enige aandrang voor, de door haar bedachte en experimenterend uitgeoefende massagetherapie te leren kennen en verder uit te werken.
Zij demonstreert hem globaal, op welke manier dat bij deze kinderen zou kunnen worden gedaan. Zo kunnen ook zij in hun ontwikkeling worden geholpen is haar stelling.
Zij doet de handgrepen op een geheel vrijlatende manier voor. Zo geeft ze hem vooral een impuls die hij de rest van zijn lange leven verder zal ontwikkelen.
Op voorstel van Ita Wegman doet hij in oorlogstijd tevens de opleiding tot fysiotherapeut om zo de genoemde massage breed te kunnen inzetten.
Na de oorlog en terug in Nederland werkt hij o.a. in het Thomashuis in Rotterdam, bij de euritmie-opleiding en met patiënten in zijn eigen praktijk in Den Haag. Ook verbleef hij veel in Duitsland en Zwitserland.

1960
Een zeer belangrijke ervaring voor zijn ontwikkeling is de ingeving die hij beleeft als hij op zijn zestigste in diepe wanhoop verkeert:
“Hoe moest hij in Godsnaam dit zwaar gehandicapte 8-jarige patiëntje helpen?“
“Waarom moet deze jongen überhaupt zo leven?”
Opeens beleeft Volkier, in de diepe duisternis van zijn vertwijfeling twee tegenstrijdige meningen: de ene: “Zo’n behandeling is hier toch zinloos?” De ander: “Je kúnt het niet!” en hij ervaart in dat kind de twee oerprocessen van de opbouw en de afbraak, de twee organische processen die nauw met respectievelijk de levens- en bewustzijnsprocessen van de mens verbonden zijn. (Bentinck, Medische Massagetherapie, 2000, p.9)